Ο Μιχάλης μας, πέθανε χτες.
Ήρθε, δίδαξε ήθος και Αγάπη κι έφυγε.
Δυστυχώς κανείς μας δε μπόρεσε να πάει στην κηδεία του. Επιτρέπονται μόνο 9 άτομα.
Ο Μιχάλης είχε ένα σωματικό πρόβλημα. Ήταν κοντός, σχεδόν νάνος. Πάλεψε, σπούδασε νοσηλευτική και επί χρόνια δούλευε σαν νοσηλευτής και σε κλινικές του νοσοκομείου και στα χειρουργεία.
Μονίμως κουβαλούσε ένα σκαμνάκι μαζί του. Για να ανεβαίνει και να φτάνει τους ορούς ή να δίνει τα εργαλεία στους χειρουργούς όταν ήταν στα χειρουργεία.
Ο Μιχάλης δέχτηκε μεγάλες κοροϊδίες, αλλά ποτέ δεν θύμωσε. Με κανέναν.
Πάντα ήταν γελαστός, σε κανέναν δεν κράτησε μούτρα, σε κανέναν δεν σταμάτησε να λέει «καλημέρα», σε κανέναν δεν αρνήθηκε βοήθεια.
Πριν από καμιά 10αριά χρόνια, ο Μιχάλης μετατέθηκε στο Διοικητικό.
Έφτασε να πάρει και θέση προϊσταμένου. Ήταν μέλος των Γιατρών του Κόσμου, έτρεχε στα συσσίτια, μάζευε για τους φτωχούς, έδινε τα πάντα.
Και είχε όνειρο να γίνει ιερέας. Και έγινε. Πριν 2 χρόνια. Ιερέας χωρίς μισθό. Ο μισθός του ήταν αυτός που πληρωνόταν από το νοσοκομείο. Όλη την εβδομάδα ερχόταν στο νοσοκομείο με το ράσο του. Μόλις έφτανε στην είσοδο, έβγαζε το ράσο και έμενε με το πουκάμισο.
Ο Μιχάλης έγινε μοναχός και μετά ιερομόναχος. Ήταν άγαμος. Και ως μοναχός, στην κουρά του, του δόθηκε το όνομα Γαβριήλ. Τα σαββατοκύριακα έφευγε και πήγαινε στη Μητρόπολή του, στις Σέρρες. Εκεί είχε ζητήσει να τον στέλνουν να λειτουργεί σε μακρινά και απομονωμένα χωριά που δεν είχαν μόνιμο ιερέα. Βουνά και λαγκάδια. Και πέρσι τον χειμώνα, τον θυμάμαι μονίμως κρυωμένο γιατί υπήρχαν χωριά που το αυτοκίνητο δεν έφτανε από τα χιόνια και το έπαιρνε με τα πόδια μέχρι να φτάσει. Μετά τη λειτουργία, έμενε στα χωριά. Έμπαινε στα σπίτια των κατοίκων. Μάθαινε τι προβλήματα έχουν. Ξεχασμένοι άνθρωποι, είχαν βρει κάποιον να τους νοιάζεται. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τους έφερνε και στο νοσοκομείο, κανόνιζε να τους δουν οι δικοί μας γιατροί γιατί κάποιοι ήταν παραμελημένοι.
Και πάντα γελούσε ο Μιχάλης μας.
Και πέθανε. Της ζωής η μόνη βεβαιότητα, ο θάνατος.
Τα γράφω σαν μνημόσυνο. Υπάρχουν πολλοί Μιχάληδες, αλλά εγώ αυτόν ήξερα.
(αντιγραφή από το διαδίκτυο)
*Ο ιερομόναχος πατέρας Γαβριήλ, κατά κόσμο Μιχάλης Νικολαΐδης, 53 ετών πέθανε το μεσημέρι της Παρασκευής στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Καβάλας, όπου νοσηλευόταν εδώ και μέρες με κορονοϊό. Η κηδεία του έγινε χτες )
Να Ακόμη Ένας Άνθρωπος, που από ότι διαβάσαμε, μετά βεβαιότητας του Χαρίστηκε το Έπαθλο της Αληθινής Ζωής, Της Ζωής χωρίς Θάνατο. Αιωνία Του η Μνήμη και είμαι Βέβαιος πως όσοι τον έχουν γνωρίσει -τώρα κι εμείς- θα τύχουμε της φροντίδας του. Τα πάντα δύνανται υπό Την Σκέπη Του Θεού. Αμήν.
Καλό Παράδεισο.
