«Tον πιο ωραίο ήλιο, το πιο όμορφο φως στον κόσμο τα έχω δει στην Ελλάδα». Με αυτή τη δήλωση τελείωσε η κουβέντα μου με την Αλάνις Μορισέτ. Δεν της είχα αναφέρει τίποτε για τη χώρα μας. Τώρα που έχει πολλές δουλειές και ένα παιδί να προσέχει, μου έλεγε πόσο εκτιμά ακόμη και τη λίγη ώρα που μπορεί να χαρεί τον ήλιο, κοιτάζοντάς τον με μισόκλειστα μάτια, βυθισμένη στις σκέψεις της χωρίς να χρειάζεται να κάνει τίποτε. Και θυμήθηκε τον ελληνικό ήλιο, σαν λιγωμένη ακούστηκε, και μια και οι περισσότεροι έχουμε φρεσκότατες τις μνήμες από τις εφετινές διακοπές, πόσο την καταλαβαίνουμε. Οι μητέρες καριερίστες ταυτίζονται, φαντάζομαι, ακόμη περισσότερο.
Της πάει ο ήρεμος, οικογενειακός βίος είναι η αλήθεια. Αν και καμιά φορά και ο ταραχώδης χωρισμός είναι καλό πράγμα. Ειδικά αν είσαι καλλιτέχνης. Πριν από μερικά χρόνια, η κυρία Μορισέτ, όταν τη χώρισε ο Ράιαν Ρέινολντς για τα μάτια της Σκάρλετ Τζοχάνσον, αντί να το ρίξει στο φαγητό και να εξαφανιστεί από προσώπου Γης, όπως θα έκανε κάθε συμπαθητικής εμφάνισης γυναίκα αν ο σύντροφός της την άφηνε για ένα από τα πιο ποθητά και σέξι θηλυκά της υφηλίου, αποφάσισε να βρει την κάθαρση μέσω της δημιουργίας. Κυκλοφόρησε λοιπόν το 2008 το «Flavors of Entanglement», ένα κλασικό άλμπουμ χωρισμού, στο οποίο κινήθηκε σε πιο περιπετειώδη μουσικά μονοπάτια, βγάζοντας (με εξομολογητική διάθεση - όπως πάντα δηλαδή) την πίκρα, τον θυμό και την απογοήτευση που της προκάλεσε ο καυτός ζεν πρεμιέ στους στίχους της.
Θηλάζοντας στο στούντιο
Τώρα είναι ευτυχισμένη. Ερωτεύτηκε, παντρεύτηκε, αγάπησε, έκανε ένα παιδί και μοιάζει να έχει αφήσει πολύ πίσω της το 21χρονο κορίτσι που αναρωτιόταν με θυμό στο «You Oughta Know» - άσμα χωρισμού και αυτό - αν η καινούργια γκόμενα του πρώην της «θα τολμούσε να του πάρει π**α στο σινεμά», όπως έκανε εκείνη. Η νέα δουλειά της («Havoc and Bright Lights» ο τίτλος της και κυκλοφορεί στην Ελλάδα στις 27 Αυγούστου) υμνεί την αγάπη, τη συμπόνια και την αναζήτηση της ευτυχίας και μοιάζει να θέλει να απλώσει ένα προστατευτικό δίχτυ στους ακροατές, απόλυτα ξεκάθαρες οι προθέσεις από το πρώτο σινγκλ, το «Guardian» (προστάτης δηλαδή). Μεταμοντέρνα φεμινίστρια, η 38χρονη πλέον Καναδή που έχει πουλήσει πάνω από 60 εκατομμύρια αντίτυπα δίσκων της παγκοσμίως (για περισσότερα από τα μισά ευθύνεται βέβαια το υπερεπιτυχημένο «Jagged Little Pill») έχει περάσει σε άλλη φάση στη ζωή και στην καριέρα της και δεν σοκάρει πια με λόγια σαν τα παραπάνω, αλλά ξεκαθαρίζοντας ότι είναι υπέρμαχος του θηλασμού ακόμη και μετά το στάδιο της βρεφικής ηλικίας. Τα έγραψε και σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο «Huffington Post» προκαλώντας σάλο: «Ο δεσμός μιας μητέρας με το παιδί της πρέπει να εξελίσσεται φυσικά, χωρίς σκέψη και παρεμβάσεις, αν ο απογαλακτισμός έρθει στα δύο χρόνια καλώς, αν έρθει στα πέντε πάλι καλώς» έγραψε μέσες-άκρες.
Η μητρότητα την έχει αλλάξει πολύ λοιπόν. Ακόμη και τον τρόπο προσέγγισης της δουλειάς της έχει επηρεάσει: «Επρεπε να χτίσω στούντιο ηχογράφησης στο σπίτι μου προκειμένου να περνάω όσο περισσότερο χρόνο γίνεται με τον γιο μου. Ανεξάρτητα όμως από τα θέματα της καριέρας, το πιο σημαντικό είναι πως μέσα από τη σχέση μου με το παιδί μου συνειδητοποίησα ότι πρέπει να δείξω την ίδια φροντίδα που έδειχνα σε εκείνο, στον σύζυγό μου (σ.σ.: τον ράπερ Μάριο Τρέντγουεϊ), αλλά και σε όσους ανθρώπους αγαπώ. Μόνο με τη φροντίδα, τις κοινές αξίες και μια αίσθηση κοινής αποστολής, πετυχαίνει κανείς την απόλυτη δέσμευση και όλα γίνονται πολύ βαθιά. Είναι σαν να επουλώνονται οι πληγές».
Γι' αυτό έγραψε το συγκινητικό «Til Υou» και το αφιέρωσε στον άνδρα της, γι' αυτό έγραψε και το «Empathy», για την ενσυναίσθηση και την ταύτιση, αυτά που θεωρεί πιο σημαντικά σε μια σχέση. Τι έχει συμβεί, όμως, με εκείνο το παροξυσμικό ερωτικό πάθος που φαινόταν να βιώνει μικρότερη; Πώς εξαφανίστηκε; «Δεν εξαφανίστηκε. Αλλαξαν οι προτεραιότητές μου. Θεωρώ πια πιο σημαντικές την περιέργεια και την ενσυναίσθηση, τα χαρακτηριστικά που χάνουμε πρώτα συνήθως σε μια σχέση επειδή είμαστε τόσο απορροφημένοι από τον εαυτό μας και από τα τραύματα που μας έχουν αφήσει οι σχέσεις με τους γονείς μας ή τους άμεσους συγγενείς. Νιώθουμε ευάλωτοι, φοβόμαστε την απόρριψη και δεν επενδύουμε στην ουσιαστική ταύτιση με τον άλλον». Το έχει πει και παλαιότερα: «Θεωρώ ότι οι περισσότεροι από εμάς μαθαίνουμε να μην είμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας».
«Αισθάνομαι συμπόνια απέναντι στην Μπρίτνεϊ και στην Εϊμι» έχει επίσης δηλώσει στο παρελθόν. Στην αρχή μοιάζει παράταιρη η επιλογή των ονομάτων. Με τη βασανισμένη δημιουργό Γουάινχαουζ είναι κατανοητό να αισθάνεται μια συγγένεια, αλλά με την Μπρίτνεϊ ποιο είναι το νήμα που τις ενώνει; Τα εξηγεί όλα στο τραγούδι «Celebrity», από όπου και ο στίχος «Μy kingdom to be famous».
«Σαφώς και είναι διαφορετικές περιπτώσεις» ξεκαθαρίζει. «Υπάρχουν οι περφόρμερ, άνθρωποι που είναι ευλογημένοι με μια φανταστική φωνή και την ικανότητα να χορεύουν καταπληκτικά, και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που μοιάζουν με γεννήτριες, πρέπει πάση θυσία να διηγηθούν την ιστορία τους. Καμιά φορά, πολύ σπάνια, κάποιοι τα έχουν όλα. Το πρόβλημα είναι, όμως, ότι το αξιακό σύστημα της Δύσης έχει τη φήμη τόσο ψηλά, σου υπόσχεται ότι αν γίνεις διάσημος θα είσαι ευτυχισμένος και θα έχεις πολλούς φίλους. Προσωπικά, τη βίωσα σαν κάτι κούφιο, που σαν μεγεθυντικός φακός γιγαντοποιεί ό,τι υπάρχει μέσα μας, είτε αυτό είναι αυτολύπηση, μίσος και οίκτος για τον εαυτό μας και μια συνειδητή προσπάθεια να του κάνουμε κακό. Τώρα πια τη χρησιμοποιώ ως μέσο για να εξυπηρετήσω τον σκοπό μου, δεν αποτελεί αυτοσκοπό».
Επιστροφή στον στίχο
Πώς της φαίνονται, όμως, αυτής, που τόσο απροκάλυπτα εκτίθεται, περιπτώσεις όπως αυτή της Lady Gaga, που κρύβεται πίσω από ένα προσεκτικά κατασκευασμένο προσωπείο, το οποίο πρέπει να αλλάζει συνεχώς; «Για τους ανθρώπους σαν εμένα και, υποθέτω, εσένα, για εμάς που αναζητούμε τη σύνδεση και εμπνεόμαστε από αυτή, περιπτώσεις γεννημένων περφόρμερ φαίνονται κάπως επιφανειακές, αν και δεν θα έβαζα τη Lady Gaga σε αυτή την κατηγορία. Νομίζω ότι υπάρχει κάποια ουσία πίσω από ό,τι κάνει. Σε κάθε εποχή, πάντως, το καλλιτεχνικό όραμα συνδέεται με έναν σκοπό, στη δεκαετία του '60 ήταν το κοινωνικό σχόλιο, στα 70s το πολιτικό σχόλιο, στη δεκαετία του '80 η καθαρή ψυχαγωγία, στα 90s το κοινωνικό σχόλιο το οποίο βασίζεται στη δύναμη της εικόνας, την προηγούμενη δεκαετία απασχόλησε αποκλειστικά το κομμάτι της ανάλαφρης διασκέδασης, τώρα έχουμε επιστρέψει στο κοινωνικό σχόλιο. Εχει σαφώς την αξία του να δίνει κάποιος στους ακροατές του τη δυνατότητα να ξεφεύγουν από τη ζωή και την καθημερινότητά τους, για εμένα ωστόσο είναι σημαντικό να προσφέρω στους ακροατές μου τραγούδια που τους δίνουν μια ευκαιρία να κοιτάξουν βαθιά μέσα τους, τέτοιο ον είμαι, έτσι είμαι φτιαγμένη. Αν κάποιος θέλει να ακούει τραγούδια χωρίς να προσέχει τους στίχους, ας το κάνει ελεύθερα, με γεια του, με χαρά του, εμένα όμως μου αρέσει να θέτω τις ερωτήσεις».
Τώρα που, ένεκα οικονομικής κρίσης, ασχολούμαστε ξανά με τα κοινωνικοπολιτικά θέματα, η Αλάνις Μορισέτ πιστεύει στη σωστή ενημέρωση, στο να έχουμε επίγνωση των προβλημάτων. «Είναι πολύ σημαντικό να ασχολούμαστε και να μιλάμε για την αιτία ενός συμπτώματος. Εκτιμώ πολύ όσους πετούν στην Αφρική και χτίζουν σχολεία και πρέπει οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων να ικανοποιούνται σε όποια χώρα και αν ζουν, όμως προσωπικά προσπαθώ να ρίχνω φως σε ό,τι προκαλεί φτώχεια και δυστυχία και στο πόσο ο δικός μας τρόπος ζωής επηρεάζει, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων αλλού στον κόσμο. Αυτό είναι το κάλεσμά μου, να μιλώ και να ξυπνώ συνειδήσεις. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή χωρίς την "ιερή" διαμαρτυρία, χωρίς ακτιβισμό και χωρίς να παραπονιόμαστε ανοιχτά για ό,τι μας ενοχλεί σε αυτόν τον κόσμο».
Θα υπερασπίζεται τους αδυνάτους, δηλαδή, ακόμη και τώρα που έχει αλλάξει η ζωή της; Που έχει να ισορροπήσει ανάμεσα σε γάμο και καριέρα; Την απάντησή της δεν τη σκέφτεται. Πυροβολεί αυτόματα: «Δεν έχω πολύ χρόνο για τον εαυτό μου και πρέπει να βάζω τις σωστές προτεραιότητες. Παλαιότερα το μόνο που με ένοιαζε ήταν να μην αισθάνομαι ανία και γέμιζα τις ημέρες μου με "άδειες" δραστηριότητες. Τώρα ξέρω σε τι να δίνω σημασία»
Πηγή : tovima.gr
