Η ΛΙΝΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ
«Το τραγούδι που μόλις ακούσατε είναι του Μπάμπη Μπακάλη» άκουσε η μικρή Λίνα από το ραδιόφωνο. Ενθουσιάστηκε, πίστεψε ότι το έγραψε ο μπακάλης της γειτονιάς της και έτρεξε στη μητέρα της. «Μαμά, ο Μπάμπης ο μπακάλης το έχει γράψει αυτό το τραγούδι και δεν μου το έχεις πει τόσο καιρό;» της είπε. «Οχι, χρυσό μου παιδί. Ο Μπάμπης έχει άλλο επίθετο». Η Λίνα Νικολακοπούλου λάτρευε πάντα τη μουσική και πέρασε τα παιδικά της χρόνια κολλημένη δίπλα σε ένα ραδιόφωνο ακούγοντας κάθε βράδυ «Το δικό μου πάπλωμα είναι για δυο άτομα».
Ηταν ένα εξωστρεφές παιδί, πρώτη στο παιχνίδι, πρώτη στον χορό, μέχρι τα δεκατρία της χρόνια βέβαια, γιατί τότε «συσπειρώνεται» μέσα της και αρχίζει να ψάχνεται βαθιά. Η ανέμελη ξανθούλα Λίνα γεννά την απόμακρη Νικολακοπούλου, που αργότερα θα κρύβει τα υπέροχα πράσινα μάτια της πίσω από χοντρά κοκάλινα γυαλιά. Σχεδόν άγνωστη ακόμη, τα γραπτά της φτάνουν στα χέρια του Μάνου Χατζιδάκι μέσω της σκηνοθέτιδος Αννας Κεσίσογλου. Ο μεγάλος συνθέτης ρώτησε την ηλικία της, αποφάνθηκε ότι είναι πάρα πολύ καλά και τα κράτησε στο συρτάρι του. Το 1998, η Νικολακοπούλου τα παρέλαβε από τον γιο του, Γιώργο Θεοφανόπουλο. Ο Χατζιδάκις τα είχε φυλάξει.
Το 1976, στο Πάντειο, όπου σπουδάζει, γνωρίζει τον Σταμάτη Κραουνάκη. Θα ερωτευτούν, θα ζήσουν μερικά χρόνια ως ζευγάρι και τελικά θα ενωθούν μαγικά για πάντα μέσα από τη μουσική τους. Ετσι, το 1981, η Λίνα δίνει τα πρώτα της δείγματα με το τραγούδι «Να σου λερώνω το φιλί», το οποίο ερμηνεύει η Βίκυ Μοσχολιού, σε μουσική, φυσικά, του Σταμάτη Κραουνάκη.
Η μεγάλη αναγνώριση, βέβαια, έρχεται τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1985, με το «Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ» και ερμηνεύτρια την Αλκηστη Πρωτοψάλτη. Ολα τα κομμάτια του γίνονται επιτυχίες, με αξεπέραστο το τραγούδι «Η σωτηρία της ψυχής». Η Νικολακοπούλου, λοιπόν, τα επόμενα χρόνια γράφει ασταμάτητα και ό,τι αγγίζει γίνεται χρυσός. Ο λόγος της μπαίνει στα χείλη των σπουδαιότερων ερμηνευτών – Αλεξίου και Νταλάρας μέχρι Αρβανιτάκη και Τσανακλίδου – και συνεργάζεται εκτός από τον Κραουνάκη και με άλλους σπουδαίους έλληνες συνθέτες, όπως ο Θεοδωράκης και ο Μικρούτσικος, αλλά και με τον Μπρέγκοβιτς.
Παράλληλα, μαζί με τον αγαπημένο της Σταμάτη, αλλάζει την έννοια της μουσικής σκηνής. Η Λεωφόρος Α΄ το 1986, η Λεωφόρος Β΄ και η παράσταση «Ανθρώπων έργα» στο Γκάζι, το 1993, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, φαντάζουν αξεπέραστες. Και ενώ με την αυγή της νέας χιλιετίας όλοι περιμένουν ότι τώρα είναι έτοιμη για ακόμη μεγαλύτερα άλματα, κάτι φαίνεται να την κρατά αγκυλωμένη...
Η ΛΙΝΑ TOY ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ
Μπορεί εύκολα να παρεξηγηθεί.Το αυστηρό ύφος, τα μάλλον άχαρα σύνολα που θέλουν να απομυζούν τη θηλυκότητά της με κάθε τρόπο, επιβάλλουν την εικόνα ενός απόμακρου ανθρώπου που θέλει να του μιλούν πάντα στον πληθυντικό. Πράγματι, η Λίνα Νικολακοπούλου φαίνεται να είναι ένας βαθιά μοναχικός άνθρωπος. Ισως, όμως, αν δεν ήταν φτιαγμένη με αυτόν τον τρόπο, να αποτύγχανε τελικά να συντροφεύσει τις δικές μας απόμακρες, μοναχικές στιγμές...
Βέβαια, η κατηγορία που της προσάπτουν περισσότερο οι άσπονδοι φίλοι είναι το στοιχείο μελό, το οποίο είναι αλήθεια ότι κυριαρχεί σε μεγάλο βαθμό στο έργο της, με νοικοκυρές που συνειδητοποιούν το μάταιο της ύπαρξης και ιδανικούς εραστές σε ακραίες καταστάσεις. Εκείνη, σε σχετική παρατήρηση, είχε απαντήσει με μια δόση χιούμορ και ειρωνείας: «Και τι με νοιάζει εμένα; Δεν με πειράζει – και μάλιστα εύχομαι σ’ αυτούς που έχουν την άλλη ματιά να με πάρουν κι εμένα μια μέρα από το χέρι και να μου πουν “έλα, βρε παιδί μου, κι από ’δώ, να δεις τι ωραία που είναι”. Εγώ είμαι ανοιχτή».
Αναμφισβήτητο, πάντως, είναι το γεγονός ότι η Νικολακοπούλου με τη γραφή της για ένα μεγάλο διάστημα σφράγισε την ελληνική στιχουργική οδηγώντας τη σε άλλα μονοπάτια. Ωστόσο, σε κάποιες περιπτώσεις, βασιζόμενη στην προηγούμενη επιτυχία της και κυρίως στην ανάγκη της – σύμφωνα με τις κακές γλώσσες –
να αντιλαμβάνεται περισσότερο τον εαυτό της ως ποιήτρια και λιγότερο ως στιχουργό, στο έργο της κυριαρχούν σουρεαλιστικές ασάφειες. Ετσι, από τα τραγούδια-σλόγκαν, όπως το «Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια», περάσαμε σε στίχους «τέλος της λογικής» όπως εκείνους από το τραγούδι «Ελευθερία» που ερμήνευσαν οι «Τρίφωνο»: «Τώρα ποιανού η ελευθερία κάνει άλματα / Σαν βγούνε οι άλλοι σπίτι εκείνος μένει / Δε θα τον πιάσει πουθενά αυτόν η κάμερα / Οσοι τραβούν τον κόσμο αυτοί είναι εκτεθειμένοι».
Μετά το 2000, πάντως, οι επιτυχίες για τη Λίνα Νικολακοπούλου δεν είναι το ίδιο έντονες και η ίδια γράφει σαφώς λιγότερο, ενώ ασχολείται και με άλλα πρότζεκτ, όπως με ανοιχτές συνεντεύξεις με ανθρώπους της τέχνης και της διανόησης, τις οποίες και διοργανώνει. Ακόμη και η καλλιτεχνική επανασύνδεσή της με τον Σταμάτη Κραουνάκη στον δίσκο «Ισόβια» το 2005 με τον Μανώλη Μητσιά δεν είχε τη δύναμη που θα ανέμενε κανείς – με εξαίρεση τη «Λάμπα θυέλλης». Το πρόβλημα, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, είναι ότι η Νικολακοπούλου ίσως έδωσε πολλά πολύ νωρίς, με αποτέλεσμα να μην έχει μεγάλο απόθεμα μετά. Και όμως, επιμένουν οι θαυμαστές της, η επανενεργοποίησή της με τον Σταμάτη Κραουνάκη στον νέο χώρο Χελώνα, στο Γκάζι, καθώς και η νέα δισκογραφική δουλειά «Χειρολαβές», με την Αργυρώ Καπαρού, ίσως αποδειχθούν μια νέα αφετηρία...
Πηγή : tovima.gr
