Μια συνέντευξη με τον
Αλέξανδρο Ρήγα είναι πάντα πρόκληση. Ο λόγος του, καθάρια φιλοσοφικά ελληνικός,
βαθιά ουσιαστικός και πεπαιδευμένος, απαντά μεστά και στοχευμένα στις
ερωτήσεις, δίχως να μετρά τα λόγια -όπως δεν έκανε ποτέ στη ζωή του.
Ηθοποιός, σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας,
σκηνοθέτης. Ο Αλέξανδρος Ρήγας μιλά στο radar.gr για την επιτυχία της
παράστασης του, "Τα παιδιά θα 'ρθούνε στις οχτώ", για τα δεινά της
κρίσης, για τους Έλληνες, τα λάθη και τα πάθη μας ως έθνος.
Συνέντευξη στον ΓΙΩΡΓΟ
ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗ
- Το φετινό θεατρικό σας
εγχείρημα έχει να κάνει με τις εσωτερικές αναζητήσεις των σχέσεων; Με όλα
εκείνα που δεν αφήνουν τους ανθρώπους να δουν τις αδυναμίες τους; Χρειάζεται να
συμβεί το κακό για να συνειδητοποιήσουμε τα λάθη μας;
«Οι ανθρώπινες σχέσεις, εν γένει, έχουν όντως τον πρωταγωνιστικό
ρόλο στη νέα μας κωμωδία (με τον Δημήτρη Αποστόλου) "Τα παιδιά θα 'ρθουνε
στις οχτω..". Οι εσωτερικές διαδρομές και αναζητήσεις, όπως πολύ
σωστά αναφέρατε, αλλά και οι "εξωτερικές", ας μου επιτραπεί η
έκφραση...
» Η ζωή μας, τα όνειρα μας, οι φίλοι μας, οι σχέσεις μας, οι
πολιτικοί μας, η χώρα μας, όλα αυτά σχολιάζονται και έρχονται επί σκηνής στο
θεατρικό μας έργο.
» "Τα παιδιά..." μιλάνε για όλα και για όλους. Για
τα χαμένα τους όνειρα, για τις απάτες τους, για το σεξ, για το γάμο τους, για
τους φίλους τους, για την ανατροφή του παιδιού, για τις ενδοοικογενειακές
έριδες, για την πολιτική, για την πάλαι ποτέ σόου μπιζ, για τις φαντασιώσεις
τους... για το μέλλον τους, για το μέλλον όλων μας…και όλα αυτά μέχρι τις οκτώ.
Που ή θα 'ρθουνε οι φίλοι τους, να τους πάρουνε για ένα πάρτι που έχουνε
να πάνε στον Τσίπρα, ή θα τους έχουν σκοτώσει οι ληστές....
» Μέσα από τους ήρωες βλέπουμε και θυμόμαστε τις ζωές μας
κατά τη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας.
» Δεν υπάρχει κάποιος δρόμος γνωστός για να βλέπουμε τις
αδυναμίες μας και δε χρειάζεται να συμβεί το κακό για να εντοπίσουμε τα λάθη
μας. Αν και στην περίπτωση του θεατρικού μας έργου είναι ακριβώς αυτή η ληστεία
και η απειλή της ίδιας της ζωής των πρωταγωνιστών μας που τους κάνει να
αναλογιστούν, να πουν αλήθειες, γιατί μπορεί να 'ναι τα τελευταία που θα πουν,
να χαμογελάσουν, να αγαπήσουν...
» Στα δικά μας θεατρικά έργα (με τον Δημήτρη Αποστόλου)
επιλέγουμε συνήθως την οδό του γέλιου, ακόμα κι αν φτάνει στα όρια του μαύρου,
για να καταδείξουμε ό,τι θέλουμε να πούμε.
» Γενικότερα, είναι αλήθεια όμως ότι μια τραγική ειρωνεία
συνήθως μας συνοδεύει στη ζωή. Αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις... Δυστυχώς, ως ένα
βαθμό, ίσως χρειαζόμαστε αυτή την εμπειρική κακοτοπιά, εν είδει αφύπνισης για
να εντοπίσουμε τα λάθη μας. Το θέατρο όμως, από την άλλη, θα έλεγα ότι μας
φέρνει ζωντανά μπροστά μας ζωές... άλλων...
» Έτσι, μ' αυτό τον τρόπο, μοιάζει να κλέβουμε από την
εμπειρία, τη σοφία κάποιων άλλων... και ίσως να ζηλεύουμε, ίσως να γελάμε, ίσως
να κλαίμε... Εν τέλει πάντως για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: Με το θέατρο
κερδίζουμε... Από όποια μεριά και αν καθόμαστε... είτε στα καθίσματα είτε στη
σκηνή!».
- Λέγεται ότι πίσω από τα θεατρικά κείμενα υπάρχει καλά κρυμμένη η
αλήθεια. Ποιοι μπορούν τελικά να τη δουν;
«Δεν πιστεύω ότι πίσω από όλα τα θεατρικά κείμενα απαραιτήτως και
εξ ορισμού υπάρχει μια βαθιά κρυμμένη και σημαντική αλήθεια.
» Από την άλλη βέβαια, είναι τόσο υποκειμενικό το τι καθένας
προσλαμβάνει και αντιλαμβάνεται, όχι μόνο από ένα θεατρικό κείμενο αλλά από
οποιαδήποτε μορφή τέχνης εν γένει...
» "Είναι πολλά τα αντικλείδια της
ποίησης..." διαβάζουμε
και επεκτείνεται αυτό σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μας ξέρετε...
» Δεν υπάρχει μια αλήθεια... και μεγαλώνοντας όλο και
περισσότερο διαπιστώνω ότι το θέατρο είναι ζωή... Η ζωή... έχει μέσα του
χιλιάδες αλήθειες, χιλιάδες διατυπώσεις, χιλιάδες ζωές... Δεν κρύβει και δεν
κρύβεται...
» Τώρα,
από την άλλη, το ποιος τελικά ακούει, βλέπει, αντιλαμβάνεται, συναισθάνεται,
μάλλον συνοψίζεται στην γνωστή μας φράση "ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω"».
- "Τα παιδιά θα έρθουν στις 8". Μια κωμωδία -
σάτιρα επίκαιρη, η οποία με τον δικό της τρόπο αντικατοπτρίζει όλα όσα
συμβαίνουν σήμερα στον καθένα μας; (Λόγω δεινών κρίσης). Με αφορμή την Ελλάδα
του σήμερα...
«Την κρίση, τους μετανάστες, τους πολιτικούς, τους ληστές...
» Νιώσαμε
με τον Δημήτρη (Αποστόλου) ότι είχαμε πράγματα να πούμε, να σχολιάσουμε και να
καυτηριάσουμε, μέσα πάντα από το δυνατότερο μέσο που δεν είναι άλλο από το
γέλιο, απ' όπου και αν προκύπτει αυτό, ακόμα και αν είναι από τον αυτοσαρκασμό
μας ως άνθρωποι, ως χώρα, ως έθνος... Γιατί, όπως λέει και ο στίχος "αυτό
θα τον φάει τον Έλληνα, ο Ελληνας τον Έλληνα..." Ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι
Αμερικάνοι... Εμείς από μόνοι μας! Όλα όσα κάνουμε και όλα όσα ανεχόμαστε
να μας κάνουν, είτε τα τρώμε μαζί, είτε δεν μπαίνουμε μέσα να σταματήσουμε το
φαγοπότι...
» "Τα παιδιά θα ρθουνε στις οχτώ..." είναι η νέα
μας κωμωδία για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας -μέσα μας- δίπλα μας. Όχι μόνο
τώρα, αλλά και από αρχαιοτάτων χρόνων...
» Επιδιώκουμε να γελάσουμε και να μάθουμε εισβάλλοντας στη
ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού και ακούγοντας τους να μιλάνε επί παντός
επιστητού! Από την κρεβατοκάμαρα τους έως τη Βουλή, που όπως αποκαλύπτεται
είναι σε όλα "διαπλεκόμενοι".
» Οι γάμοι μας, οι σχέσεις μας, η ζωή μας. Οτιδήποτε
"βαρύ" γύρω μας, που το ελληνικό μας ταμπεραμέντο -να το πω
(ευγενικά)- μας οδηγεί σε ένα ένστικτο να τα βλέπουμε, να τα ανεχόμαστε και να
αντέχουμε. Να κάνουμε χιούμορ, να γελάμε, να ελπίζουμε. Και έτσι να
συνεχίζουμε. Αυτά ήταν ο βασικός μας γνώμονας γράφοντας το έργο "Τα
Παιδιά…". Είναι ένα ανθρώπινο ψυχογράφημα, λοιπόν, ιδωμένο μέσα από μία
ιδιαίτερα κωμική ματιά.
» Ένα κωμικό θρίλερ, για τη ζωή μας, μια κωμωδία σχέσεων και
καταστάσεων με έντονα τα στοιχεία της σάτιρας και αρκετές δραματουργικές δόσεις
από stand up comedi...».
- Πόσο διαφορετικό είναι το θεατρικό κοινό σήμερα από εκείνο που
χρόνια πριν δεν βίωνε καταστάσεις οικονομικής κρίσης;
«Το κοινό ως κοινό δεν είναι διαφορετικό. Ο κόσμος έρχεται στο
θέατρο όπως πάντοτε για να διασκεδάσει.
» Μη σας πω ότι σήμερα δεδομένου ότι το έχει πιο πολύ ανάγκη,
είναι περισσότερο έτοιμος και πρόθυμος να το κάνει. Είναι βέβαια και
περισσότερο προβληματισμένος, αγχωμένος, πιεσμένος, αλλά έρχεται στο θέατρο
γιατί θέλει να τ' αφήσει όλα πίσω. Κι εμείς φροντίζουμε και προσπαθούμε να τους
βάλουμε στο δικό μας δραματουργικό παραμύθι για 2 ώρες και να ζήσουν μαζί μας,
έξω από τη ζωή τους. Μέσα στα δικά μας όνειρα κ χαμόγελα...
» Αυτό που σίγουρα άλλαξε είναι η ποσότητα του κόσμου, καθώς
σαφώς και η προσέλευση του κοινού, σε όλα τα θεάματα, έχει μειωθεί, παρότι οι
περισσότεροι εξ ημών έχουμε προσπαθήσει να κατεβάσουμε τις τιμές των εισιτηρίων
στο ελάχιστο δυνατό, σκεπτόμενοι ιδιαίτερα μάλιστα και συγκεκριμένους ανθρώπους
όπως οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές, συνεχίζει το οικονομικό όμως να
αποτελεί σκόπελο για πολύ κόσμο».
- Αληθεύει ότι η οικονομική κρίση έφερε τον κόσμο στα θέατρα;
«Δυστυχώς, όπως προείπα, έχει συμβεί σχεδόν το αντίθετο. Παρότι η
επιθυμία για προσέλευση έχει ίσως αυξηθεί, ακριβώς γιατί το θέατρο είναι ένα
φάρμακο άλγους, η δυνατότητα σε οικονομικό επίπεδο του κοινού, έχει αντιστρόφως
ανάλογα μειωθεί...
» Στην παράσταση πάντως χαρακτηριστικά προτρέπουμε τους
πάντες να ζήσουν... Να ζήσουμε πριν η ζωή περάσει και δεν το καταλάβουμε, γιατί
αυτό είναι η ζωή, αυτό που περνάει δίπλα μας όσο εμείς το ψάχνουμε... Και εάν
θέλουμε να τη βρούμε πρέπει πρώτα να βρούμε την αγάπη... Γιατί αυτό είναι η
μοναδική λύτρωση και αλήθεια στη ζωή όλων μας... Αυτό ψάχνουμε και στη ζωή και
στο θέατρο και στην τέχνη γενικότερα...».
- Ποιοί είναι οι επόμενοι σταθμοί της περιοδείας σας;
«Την ημέρα των Χριστουγέννων έχουμε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, στο
Αριστοτέλειο θέατρο, όπου και θα μείνουμε κατά τη διάρκεια των εορτών. 25
Δεκεμβρίου έως 13 Ιανουαρίου. Αργότερα ακολουθεί ένα μικρό ταξίδι σε πόλεις της
βόρειας Ελλάδας, με τελικό προορισμό της περιοδείας μας μια αθηναϊκή σκηνή γύρω
στα τέλη του Φλεβάρη...».
- Νιώσατε την ανάγκη, ως καλλιτέχνης, να ασκήσετε δημόσιο λόγο για
όσα συμβαίνουν στην χώρα ή προτιμάτε να περνάτε τα μηνύματα σας μέσα από την
θεατρική – συγγραφική σας πένα;
«Αυτή η ανάγκη που λέτε υπάρχει στον καθένα που πιάνει την πένα,
το χαρτί και το μολύβι, αλλά απαρχής της πορείας μου σε αυτό το χώρο διάλεξα
πάντα να μιλάω μέσα από τη δουλειά μου. Δια στόματος των ηρώων μου, λέω πολλές
φορές όλα αυτά που θέλω να πω και να ακουστούν για την κοινωνία, για την
πολιτική, για τις σχέσεις, για οτιδήποτε. Και έχω την αίσθηση ότι αυτό αφορά
περισσότερο το κοινό.
» Είναι πολύ πιο εύκολο να περάσεις κάποιο μήνυμα, ας πούμε,
μέσω ενός αγαπητού ήρωα σε μια σειρά από το να δώσεις κάποια συνέντευξη και να
αρχίσεις τις ρητορείες, τα πρέπει και τα μη, που στην τελική μπορεί να είναι
βαρετά και μια αποστειρωμένη διδαχή άνευ αντικρίσματος...
» Πιστεύω ότι η δύναμη του χιούμορ και ο καυτηριασμός κάποιων
καταστάσεων που κάθε φορά νιώθω την ανάγκη να σχολιάσω είναι πολύ πιο δυνατός
και επικεντρωμένος όταν τελείται μέσα από τους ήρωες μας είτε κάποιου θεατρικού
κειμένου, είτε κάποιας σειράς. Οπότε νιώθω σε πολύ μεγάλο βαθμό καλυμμένη αυτή
μου την ανάγκη.
» Έξαλλου
αυτός είναι ο ρόλος μου, δεν είμαι πολιτικός, δεν είμαι δικηγόρος, δεν είμαι
ρήτορας... είμαι συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης και οι ρόλοι μου αυτοί
αυτοκαθορίζουν ακριβώς αυτό μου το δικαίωμα και την υποχρέωση. Το να ασκώ
δηλαδή δημόσιο λόγο... αλλά πάντα μέσα από τη δουλειά μου... "καθείς
εφ ω εταχθει...."».
Πηγή : radar.gr
