«Είμαι δημοσιογράφος από το TelePlus και έχω δύο ερωτήσεις για τον κύριο Ντε Νίρο» είπε ο καλοβαλμένος νεαρός. «Πρώτον, σε μένα μιλάς; (You talkin to me?). Και, δεύτερον, πήδηξες τη γυναίκα μου; (Did you fuck my wife?). Ευχαριστώ».
Ο Ανρί Μπεάρ, έμπειρος συντονιστής εδώ και χρόνια των συνεντεύξεων Τύπου στο Φεστιβάλ των Καννών, δεν έχασε την ψυχραιμία του. «Αν και τη δεύτερη ερώτηση δεν νομίζω να την έπιασα», είπε γυρνώντας προς το μέρος του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, «πηδήξατε πράγματι τη γυναίκα του;».
Ο Ντε Νίρο σούφρωσε με τον χαρακτηριστικό τρόπο του τα χείλη, μια κίνηση που τον κάνει να μοιάζει με Ασιάτη και του προσθέτει πολλές ρυτίδες, αλλά και ένα περίεργο χαμόγελο, από το ένα αφτί ως το άλλο. Εστρεψε δεξιά-αριστερά το κεφάλι του, έγνεψε καταφατικά σαν να έλεγε «ΟΚ, ΟΚ», και το μόνο που ψέλλισε μέσα στην κατάμεστη αίθουσα ήταν κάτι σαν «ωραία...».
Ημουν μπροστά σε αυτό το «επεισόδιο», το οποίο έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ των Καννών. Το ύφος του Ντε Νίρο στην ουσία έλεγε «να ’μαστε πάλι. Στα ίδια...».
Ο δημοσιογράφος του TelePlus δεν ήθελε, βεβαίως, να κάνει μια ερώτηση, αλλά ένα ανόητο και χωρίς νόημα λογοπαίγνιο, προκειμένου να εντυπωσιάσει. Το «Υou talkin to me?» και το «Did you fuck my wife?» είναι δύο από τις πιο διάσημες ατάκες του Ρόμπερτ Ντε Νίρο – αμφότερες από ταινίες του Μάρτιν Σκορσέζε. Η πρώτη, η πιο γνωστή, είναι από τον «Ταξιτζή», όταν ο Ντε Νίρο προβάρει στον καθρέφτη μια υποτιθέμενη συνομιλία του με κάποιον και βγάζει τελικά το όπλο για να τον απειλήσει.
Η δεύτερη, που έκανε τον Ανρί Μπεάρ να ξύσει το κεφάλι του με απορία, είναι από το «Οργισμένο είδωλο», από τη σκηνή που ο Ντε Νίρο, ως πυγμάχος Τζέικ Λα Μότα, υποψιάζεται ότι ο αδελφός του (Τζο Πέσι) έχει κοιμηθεί με τη γυναίκα του. «Did you fuck my wife?» τον ρωτά επίμονα, έτοιμος να τον σπάσει στο ξύλο.
Διακοπές στην Ελλάδα
Είσαι, λοιπόν, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, έχεις πρωταγωνιστήσει σε δύο από τις πιο θρυλικές ταινίες του αμερικανικού κινηματογράφου όλων των εποχών, σε λίγο κλείνεις τα 69 σου (γεννήθηκε στις 17 Αυγούστου 1943) και, ενώ δίνεις συνέντευξη Τύπου, με αφορμή την προεδρία σου στην κριτική επιτροπή της 64ης οργάνωσης του μεγαλύτερου φεστιβάλ στον κόσμο (Μάιος 2011), είσαι επίσης αναγκασμένος να ανέχεσαι ερωτήσεις οι οποίες το μόνο που πετυχαίνουν είναι να σε φέρουν σε δύσκολη θέση. Πώς, λοιπόν, να δείξεις εμπιστοσύνη;
Η απάντηση; Δεν δείχνεις. Πουθενά και σε κανέναν. Παραδείγματα όπως το παραπάνω εξηγούν τους λόγους για τους οποίους ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο – εκτός από το ότι έχει αποδείξει με το σπαθί του πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι – έχει αποκτήσει τη φήμη του ανθρώπου ο οποίος επιμένει να είναι μονίμως κλεισμένος στο καβούκι του, αρνούμενος να ανοιχτεί μιλώντας σε συνεντεύξεις. Και όταν δεν κρύβεται στο καβούκι του και επιλέγει να οργώσει τις Κυκλάδες με ένα σκάφος, μόλις τελικά αράξει για λίγο στη Σαντορίνη, επιλέγει να κλείσει ένα μπαρ με ειδυλλιακή θέα αποκλειστικά για αυτόν και την οικογένειά του. Ισως για να μην του πεταχτεί από πουθενά κάποιος δαιμόνιος ρεπόρτερ του Star και τον ρωτήσει με φριχτά αγγλικά: «Γιου τόκιν του μι;!;».
Παλαιότερα δε, τα σφραγισμένα χείλη του Ρόμπερτ Ντε Νίρο ήταν το σήμα κατατεθέν του. Μια δημοσιογραφική συνέντευξη μαζί του θεωρούνταν πραγματικός άθλος, αν και κάθε φορά που επιτυγχανόταν, ενώ το αποτέλεσμα δεν ήταν τίποτε παραπάνω από ένας μίνι σχολιασμός των ήδη γνωστών περί Ντε Νίρο πραγμάτων.
Ομπάμα και ναρκωτικά
Εντάξει, σήμερα ο Ντε Νίρο μπορεί να ανοιχτεί λίγο παραπάνω. Θα πει (εκεί που θέλει, βέβαια) ότι του αρέσει, για παράδειγμα, ο Μπαράκ Ομπάμα, ή ότι κάθε εκλογική αναμέτρηση πρέπει να γίνεται με αξιοπρέπεια. Κακά τα ψέματα, όμως. Παρ’ ότι τα τελευταία χρόνια οι δημόσιες εμφανίσεις του έχουν αυξηθεί το ίδιο επικίνδυνα με τις ταινίες του, όπως θα διαπιστώσουμε παρακάτω, ο Ντε Νίρο εξακολουθεί να είναι ο τύπος του «ναι», του «ίσως», του «θα δούμε», του «δεν ξέρω» και του «είναι αυτό που είναι» («It is what it is», μια αγαπημένη του φράση-κλειδί που χρησιμοποιεί ως πασπαρτού). Ο τύπος, με άλλα λόγια, του «παρατήστε με καλύτερα στην ησυχία μου».
Το παράξενο είναι ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είτε το θέλει είτε όχι, η έκθεση είναι αναπόφευκτη, και το παράδειγμα των Καννών είναι η απόδειξη. Πέραν αυτού, όμως, από νωρίς στην καριέρα του ο Ντε Νίρο έχει βρεθεί αρκετές φορές στο στόχαστρο του Τύπου, ακριβώς επειδή (όπως είναι εύλογο να σκεφτείς) αρνούνταν να παίξει το παιχνίδι των ΜΜΕ.
Για παράδειγμα, κανένας δεν έμαθε ποτέ τι ακριβώς γύρευε ο Ντε Νίρο το βράδυ της 5ης Μαρτίου 1982 στη σουίτα του Τζον Μπελούσι στο ξενοδοχείο Chateau Marmont στη λεωφόρο Sunset του Λος Αντζελες, όπου ο Μπελούσι βρέθηκε μερικές ώρες αργότερα νεκρός από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Το ίδιο βράδυ, στην ίδια σουίτα, αλλά σε διαφορετική στιγμή, είχε βρεθεί ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, ένας ηθοποιός ο οποίος, όπως ο Μπελούσι, αντιμετώπιζε τότε τεράστιο πρόβλημα με τα ναρκωτικά (ώσπου το ξεπέρασε). Ομως ο Γουίλιαμς δέχθηκε κάποια στιγμή να μιλήσει για τη μοιραία εκείνη βραδιά, κάτι που, δεν έκανε ποτέ ο Ντε Νίρο.
Κρύο ύφος, κρύο χιούμορ
Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι σίγουρα ένας αντιφατικός τύπος και ορισμένες φορές έχεις την αίσθηση ότι το κάνει επίτηδες, ότι πάει γυρεύοντας. «Η Αμερική μάλλον δεν πρέπει να είναι ακόμη έτοιμη για μια λευκή πρώτη κυρία» είπε σε μια εκδήλωση υπέρ του Δημοκρατικού κόμματος κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Μπαράκ Ομπάμα. «Θέλω να πω, Καλίστα Γκίνγκριτς; Κάρεν Σαντόρουμ; Αν Ρόμνεϊ; Τις φαντάζεστε πρώτες κυρίες;». Μπορεί να έχει κάποιο δίκιο, αλλά τι ήταν να το πει; Προκάλεσε σάλο και στο τέλος αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη.
Το χιούμορ του Ρόμπερτ Ντε Νίρο δεν γίνεται πάντα αντιληπτό επειδή δεν του ταιριάζει , «δεν το ’χει». Στις αρχές του 2011 η Ενωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Λος Αντζελες τον βράβευσε για το σύνολο της καριέρας του με το ειδικό βραβείο Σεσίλ Μπ. ντε Μιλ. Στον ευχαριστήριο λόγο του εκείνος είπε πολλά και διάφορα, τα περισσότερα από τα οποία και πάλι παρεξηγήθηκαν – δικαίως. Ο Ντε Νίρο ευχαρίστησε τα μέλη της Ενωσης που φρόντισαν να ανακοινώσουν τη διάκρισή του δύο μήνες προτού κριτικάρουν την τελευταία (τότε) ταινία του, «Γονείς της συμφοράς» (την οποία έθαψαν). Είπε ξεκάθαρα ότι το μόνο που ενδιαφέρει τα μέλη της Ενωσης είναι να φωτογραφίζονται με τους σταρ (αυτό είχε γραφτεί και το ανακύκλωσε μάλλον άκομψα), συμπληρώνοντας ότι λυπόταν που πολλά από τα μέλη της Ενωσης «δεν βρίσκονται εδώ μαζί μας επειδή απελάθηκαν, μαζί με τους σερβιτόρους και τον Χαβιέρ Μπαρδέμ». Παγωμένο βλέμμα, κρυόπλαστα αστεία.
Αντιφάσεις και σκάνδαλα
Το 1997, όταν ο Ντε Νίρο γύριζε την ταινία «Ronin» στη Γαλλία, συνελήφθη από τις τοπικές αρχές ως ύποπτος για εμπλοκή σε κύκλωμα πορνείας. Πέρασε άσχημα, εννέα ώρες ανάκρισης από την αστυνομία. Δεν του απαγγέλθηκε κατηγορία, μίσησε τους Γάλλους και ορκίστηκε να μην ξαναπατήσει το πόδι του εκεί. Περίπου 13 χρόνια αργότερα κράτησε τα ηνία της προεδρίας του φεστιβάλ των Καννών, του πιο εμβληματικού πολιτισμικού γεγονότος της... Γαλλίας. Αλλη μια περίεργη ιστορία. Μπορεί να μην είχε σχέση με το κύκλωμα πορνείας, είχε και παραείχε σχέση, όμως, με μια βρετανή πρωταγωνίστρια σε ταινίες soft πορνό.
Μαϊντανοποίηση
Το πιο παράξενο θέμα, πάντως, με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο είναι οι καλλιτεχνικές αντιφάσεις του. Ο Ντε Νίρο είναι εδώ και χρόνια ο ηθοποιός του «ό,τι να ’ναι» και «όπου να ’ναι». Μπορεί τα έξοδά του να έχουν αυξηθεί δραματικά, καθώς η στήριξη ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ όπως αυτό της Tribeca στη Νέα Υόρκη δεν είναι μικρή υπόθεση. Βεβαίως, αυτό έχει επίπτωση στην απόδοσή του αν θυμηθούμε εκτρώματα όπως το πρόσφατο «Κiller Εlite» (σε ρόλο πληρωμένου φονιά), το «Ου φονεύσεις» όπου έπαιξε για χιλιοστή φορά τον μπάτσο δίπλα στον Αλ Πατσίνο (άλλη περίπτωση κι αυτός) ή τις «Τρελές περιπέτειες στη Λοξολάνδη», όπου στον ρόλο ενός ναζιστή τηλεοπτικού παραγωγού με μονόκλ, ονόματι «Fearless Leader». Εκεί ειδικά, ήταν θλιβερά απαράδεκτος, πόσω μάλλον όταν τον έβλεπες να αυτοπαρωδείται επαναλαμβάνοντας την πιο διάσημη ατάκα της καριέρας του, το «you talkin’ to me?».
Μόνο για τα προσεχή δύο χρόνια, ο προγραμματισμός του Ντε Νίρο περιλαμβάνει έντεκα ταινίες... Εντεκα! Ιδού, όμως, μερικοί τίτλοι: «Malavita», «The Comedian», «Grudge Match», «Last Vegas», «Hands of Stone», «Killing Season», «Silver Linings Playbook», «The Wedding», «Freelancers». Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι οι μισές ισχύουν, απομένουν πέντε. Τουλάχιστον. Και πέντε ταινίες είναι πολλές, πάρα πολλές για έναν ηθοποιό όπως ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ηδη τον περιμένουμε στο «Being Flynn» που βγαίνει στις 2 Αυγούστου σύμφωνα με την τελευταία ενημέρωση.
Αν ισχύουν τελικά όλα τα φημολογούμενα σχέδια και υλοποιηθούν, τότε, ο Ντε Νίρο, μέσα σε μόλις τρία χρόνια, από το 2010 μέχρι το 2013, θα έχει παίξει σε... 18 ταινίες. Δηλαδή, θα έχει παίξει σε επτά παραπάνω ταινίες από όσες σε ολόκληρη (!) τη δεκαετία του ’80.
Αναρωτιέμαι αν, κάπου κάπου, του περνάει από το μυαλό το πώς ξεκίνησε και το πού κατέληξε. Ο «Ταξιτζής». Ο Τζόνι Μπόι στους «Κακόφημους δρόμους». Ο «Ελαφοκυνηγός». Ο νεαρός Δον Βίτο Κορλεόνε, στον «Νονό» στο Νο 2. Ο Νιλ Μακ Κόλεϊ στην «Ενταση», ο Τζέικ Λα Μότα στο «Οργισμένο είδωλο». Το είδωλο δεν είναι πια οργισμένο. Πιο πολύ παρηκμασμένο, μπερδεμένο, ίσως και ξεμωραμένο, μοιάζει.
Πηγή : tovima.gr
